Om vijf en zes uur vertrokken de vliegmachines richting Turkije. Om een uur of twaalf, na hartelijke begroetingen, alsof we elkaar jaren niet hebben gezien, was de groep compleet en was het een borrel drinken, eten en de kamers opzoeken. Sommigen hadden het zekere voor onzekere genomen en stonden veel te vroeg op Schiphol maar hebben dat in de middag met gestrekte houding wel ingehaald. Behalve Wim natuurlijk want die heeft het bewegingsvirus nog steeds dus was die in de natte groep te vinden.

Zoals het zo’n beetje ging als vorig jaar was iedereen rond zes uur bij de vleugel in het hoekje van de bar en hebben de kennismaking wat versterkt. Er is namelijk nog een aantal bij de groep van vorig jaar toegetreden. Enkele van Strijdo maar ook een stel van de vereniging van Miriam. Douwe en Tilly uit Drenthe zijn als belangstellende ook bij de groep aangeschoven en dat gaf een aardig grote kring maar erg gezellig. De obers hebben volgens mij niet de opdracht om zuinig te schenken want om de haverklap staat er weer een drankje. Om te voorkomen dat we met knikkende knieën de eetzaal binnen gaan heb ik alvast voor half acht twee lange tafels gereserveerd en dat blijft ook zo de komende dagen. Een paar euro aan de juiste persoon verschaft wat privileges. Heet dat omkopen? Welnee, we zijn wel in Turkije he?

Het programma voor morgen is om half 10 op de baan voor de eerste wedstrijden. Helaas kampen we net als vorig jaar gelijk al met wat blessures. Franca heeft thuis een smak gemaakt waardoor ze pijn in haar heup heeft en Leo klaagt over pijn in zijn arm. Jacomien wil vanwege de hardheid van de banen maar één partij spelen. Dus maar even kijken hoe het morgen met de kneuzebeentjes gaat.

Behalve tennis wordt er ’s avonds ook gebridged. Wim heeft vorig jaar Thea en Miriam besmet met dit hoogstaand spel en Miriam pakt het zelfs door op cursus te gaan heel serieus aan. Maar er zijn nog meer liefhebbers dus een speeltafel is zo gevuld.

Het weer was vandaag niet goed en kwamen met regen aan. De verwachtingen zijn echter goed en daar rekenen we dan maar op want je gaat natuurlijk geen 2.5 duizend kilometer van huis om in Oosterhouts weer terecht te komen.

Morgen zal ik wat foto’s plaatsen en wellicht iemand anders een verslagje laten maken.